Resimde Renkler

Resimde renkler kullanımına göre bir sınıflandırmaya tabi tutulmuştur. Rengin doğal kullanımı doğadaki nesnelerin kendi doğal renklerine uyularak, onları gözleyerek yapılan bir iştir.

Ancak, göz, renk yönünden de aldanan bir organdır. Üstelik doğadaki renkler ışık değişiklerine bağlı olarak, sürekli değişimler ortaya koyarlar.

Bu sorun 19. yüzyılda empresyonist (izlenimci) ressamların bu değişmeyi sıkıca gözlemleyen deneylerine yol açmıştır. Denebilir ki doğal renk hiçbir zaman kesin bir biçimde uygulanamaz.

Resimde rengin heraldik kullanımı (renk armaları, alametleri olarak kullanımı) en ilkel şeklidir. Rengin sembolik bir anlam kazanışı da buna bağlıdır. Sözgelişi, bir çocuk, ağacı daima yeşil, göğü masmavi renklendirirken renkleri sembolik anlamda kullanır.

Rengin dinsel kurallara göre seçilmesindeki sembolik anlamı da böyledir. Yani kilise büyüklerinin, erguvan rengi cüppe içinde gösterilişi, Meryem’in elbisesinin mavi olması gibi. Sarı ve kırmızı rengin sözgelişi Çin’de imparator soyluluğunu ifade edişi de benzer bir olguyu çıkarır karşımıza. Resimde rengin ahenkli kullanımı ise, resimde ton derecelenmesi ile ilgili bir sorundur.