Romantizm Sanat Akımı
Romantizm, 18. yüzyıldan 19. yüzyıla kadar geçen süreçte Batı medeniyetinde edebiyat, resim, müzik, mimarlık, eleştiri ve tarih yazıcılığı gibi birçok eseri karakterize eden bir tutum ya da entelektüel yönelimdir.
Romantizm, genel olarak Klasizmin, 18. yüzyıl sonlarında özellikle Neoklasizmin düzen, sukunet, uyum, denge, idealleşme ve rasyonellik ilkelerinin bir reddi olarak görülebilir. Ayrıca, bir ölçüde Aydınlanmaya ve 18. yüzyıl rasyonalizmine ve genel olarak fiziksel materyalizme karşı bir tepkidir.
Romantizm, bireyi, öznel, irrasyonel, yaratıcı, kişisel, kendiliğinden olağanı, duygusal olanı, vizyoneri ve aşkınlıkları vurgular.
Romantizmin karakteristik davranışlarının arasında şunlar vardır: doğanın güzelliklerini derinden takdir; mantık ve akıl üzerindeki duyuların genel olarak yüceltilmesi vardır. Ayrıca, kendine yönelmeyi ve insan kişiliğinin ve ruh hallerinin ve zihinsel potansiyellerinin daha fazla incelenmesini merkeze alır.
Dahi ile, kahramanla ve genel olarak istisnai bir figürle meşgul olması ve tutkularına ve iç mücadelelerine odaklanması hedeflenir. Sanatçının ruhu, resmi kurallara ve geleneksel prosedürlere sıkı sıkıya bağlı kalmaktan daha önemli olan, bireysel yaratıcılığa odaklanır. Aşkın deneyimlere ve manevi gerçeğe bir kapı aralayan hayal gücüne vurgu yapar.
İngiliz Romantizmi
Halk kültürüne, ulusal ve etnik kültürel kökenlere ve ortaçağ dönemine saplantılı bir ilgiyi, egzotik, uzak, gizemli, tuhaf, okült tercihleri gündemine taşır. 1760’larda ve 70’lerde James Barry, Henry Fuseli, John Hamilton Mortimer ve John Flaxman dahil birkaç İngiliz sanatçı geleneksel figüratif sanatın klasik tarihi ve mitolojik konularında resim yapmaya başladılar. Bu sanatçılar tuhaf, acıklı ya da abartılı kahramanca temaları tercih ettiler ve resimlerini ışık çizgisi ve gölgenin hassas doğrusal çizimleri ve koyu renk kontrastlarıyla tanımladılar.
İngiltere’deki diğer öncü romantik ressam William Blake, kendi güçlü ve eşsiz vizyoner kompozisyonlarını geliştirmiştir. Büyük İngiliz romantik manzara resmi, J.M.W. Turner ve John Constable‘ın eserlerinde ortaya çıkmıştır. Bu sanatçılar ışığın, atmosferin ve rengin geçici ve dramatik etkilerini, korku ve ihtişamı çağrıştırabilen dinamik bir doğal dünyayı canlandırmak için vurgulamışlardır.
Fransız Romantizmi
Fransa’da baş erken Romantik dönem ressamları Napolyon Savaşlarının modern olaylarının dramatik tablolarını çizen Baron Antoine Gros ve Théodore Géricault‘tur. En büyük Fransız Romantik ressamı Eugène Delacroix‘ydı. Özgür ve dışavurumcu fırça darbeleri, zengin ve duyumsal renk kullanımı, dinamik kompozisyonları, Kuzey Afrika Arap yaşamından memleketindeki devrimsel politikalara uzanan egzotik ve maceracı konularıyla öne çıkmıştır.
Paul Delaroche, Théodore Chassériau, ve arada sırada, J.A.D. Ingres, Fransa’daki Romantik resmin son ve daha akademik aşamasını temsil etmektedir. Almanya’da romantik resim, P.O. Runge’un eserlerinde olduğu gibi, sembolik ve alegorik fikirlerde yer almıştır. En büyük Alman Romantik sanatçısı olan Caspar David Friedrich, bakanlara gizemli ve dini bir korku hissi uyandırabilecek, ürkütücü sessiz ve keskin manzaralar yaratmıştır. Romantizm, öncelikle mimarlıkta, eski mimari tarzların taklitleri ve “folly” olarak bilinen eksantrik yapılar aracılığıyla ifade edilmiştir. Ortaçağ Gotik mimarisi, İngiltere ve Almanya’daki Romantik hayal gücüne hitap etmiştir ve bu yenilenmiş ilgi Gotik Revival’a yol açmıştır.
