Ön Raffaeloculuk (Pre Raphaelism)
Ön raffaeloculuk İngiltere’de 1848’de çıkan bir sanat ve edebiyat hareketidir. Pre Raphaelite Brotherhood adlı topluluk çevresinde bir araya gelen sanatçılardan oluşmaktadır.
Bu akımı benimsemiş sanatçıların başlıca temsilcileri, Dante Gabriel Rossetti (1828-1882), Holman Hunt (1827-1910), John Everett Millais (1829-1896) ve Edward Burne Jones‘tur (1833-1898).
Ressamlar ve yazarlardan oluşan bu genç sanatçılar, John Ruskin’in (1819-1900) düşüncelerinin etkisiyle sanata, Raffaello öncesi dönemdekine özgü ”saflığını” geri vermek istiyorlardı. Bu nedenle de başlattıkları hareket ön raffaeloculuk olarak adlandırıldı.
Akımı benimseyenler eserlerini çok daha yüksek bir manevi anlatıma yönelterek yüksek bir ideale ulaşmak istiyorlardı. Son derece dinsel bir tutum içinde ve XIX. yy’ın başlarında Almanya’da görülen resim hareketini benimseyen nazareen ressamları gibi, yapıtlarının büyük bir bölümünü gerçekleştirirken kutsal metinlerden esinlendiler.
Arkeoloji ve Ortaçağ’la ilgili temalar da aynı biçimde dikkatlerini çekti. 1857’de aralarından bazıları Oxford Union’u, kral Arthur çevriminden aldıkları sahnelerle süslediler ve böylece söz konusu bütünle, temaların simgeciliği üstüne kurulu olan üsluplarının hem süsleyici ve devrimci özelliğini, hem de çarpıcı renklerle yansıtılan belirgin ayrıntı beğenisini gözler önüne serdiler.
Dante Gabriel Rossetti önce resimlemeyle ilgilendi. Dante ve Shakespeare’den aldığı yazınsal temaları resme dönüştürmeye ise ancak 1850`ye doğru başladı. Kahramanlarının duygusal yoğunluğunu şiir dolu bir idealizmle yansıtan sanatçının başlıca yapıtları arasında Paolo ve Francesca, Dante’nin Düşü; Beatrice’in Ölümü sayılabilir.
Rossetti ayrıca evlenmeden önce, karısından esinlenerek çok güzel portreler yapmıştır [Elizabeth Siddal, 1855). Ozan John Keats’in şiirlerini ve Ruskin’in Modern Ressamlar adlı yapıtını okuduktan sonra resme yönelen Holman Hunt, Kutsal Kitap’tan aldığı bölümleri elden geldiğince bozmadan aktarmaya çalıştı. Ayrıca dikkate değer bir manzara anlayışı geliştirdi (Kötü Çoban) ve ahlak açısından eğitici kompozisyonlara yöneldi (Bilincin Uyanması 1853).
John Everett Millais’nin üslubu ise çok erkenden oluştu. 1855’e kadar yazınsal konulara eğilen sanatçı, daha sonra çok daha özgür ve çok daha şiirsel bir üslup yeni arayışlara yöneldi. Başlıca esin kaynakları Mantegna ve Botticelli olan Edward Burne Jones, ön raffaeloculuk hareketinin sonlarındaki en çarpıcı kişi olarak belirdi. Öbürleri gibi o da 1857’den sonra, kişisel araştırmalarmı tek başına sürdürdü ve bu alanda başarıya ulaştı (Yaratılışın Yedi Günü 1863). Bu tarihten sonra da ön raffaeloculuk etkisini kaybetti artık bir hareket olmaktan çıktı.
